ඔබ යන්න මා තනි වුනාවේ

ඔබ යන්න මා තනි වුනාවේ

මුවට සිනහව එක් කළෙත් ඔබ
මකා මගෙ ඇස් හැඬෙව්වෙත් ඔබ
අනේ ඔබ අද දන්නවානම්
මගේ මතකය රිදුම් දෙන බව

දරාගෙන ඔබෙ විසල් ගැරහුම්
තනිව වින්දෙමි නැතිව සැනසුම්
අහෝ ලොකය සිතනවානම්
මගේ යටි සිත තනිව හැඬු බව

මගේ මේසය මතට වී හිඳ
පන්හිඳෙන් මේ ගොතන කවි පද
අනේ දෙවියනි පෙනෙනවානම්
කඳුළු මුතුකැට අකුරු වන බව

සත්‍ය වැළලී ගියා දැනුනද
දන්නෙ ඔබ මා පමණි මතකද
ඔබ නොදන්නා ලෙස සිටී නම්
කියයි මේ හැම මා වැරදි බව

හමුනොවේනම් වෙන්වුනාවේ
ඔබ යන්න මා තනි වුනාවේ
යළි දිනෙක ඔබ හැරෙනවානම්
පෙනෙයි මා පසුපසින් නැති බව

යන්න ඉඩදී බලා ඉන්නෙමි
සෙමෙන් මා යළි ගොඩනැගෙන්නෙමි
මැරෙන්නට මොහොතකට පෙර හෝ
කියන්නෙමි මම සදා යන බව

ඔබේ මතකය අවදි වේවී
සිතුවමක් සේ ඇඳී යාවී
දැනෙන්නට මට ඉඩ හරිනු මැන
ඔබේ සතුටත් එයම වූ බව

එපා කඳුළැලි ඔබෙ නෙතගට
පිපෙන් හසරැලි ඔබේ මුවගට
යන්න කළියෙන් සිතින් දිවුරමි
යළිත් සසරේ හමු නොවන බව

දෙවිඳු පිටුපෑවදෝ....

දෙවිඳු පිටුපෑවදෝ....

රූසිරු ඔද වැඩී අබරණ දරාගෙන
ඈ වැඩහිඳිනවා පියුමාසනය මත
මොනරිඳු පියාපත් විදාගෙන පිටුපසින්
දෑත වීණාව ගෙන තවත් දෙ අතක් හිමිය

හසරදෙකු ඉදිරිපස පිහිනමින් විලෙහි ඇත
දෙවොල පිරිවරා මහ සෙනඟ වැඳ වැටී ඇත
සුවඳ දුම් ගසද්දී පලතුරු වට්ටියට
ශිෂ්‍යයෝ යදිනවා විභාගය ගොඩයන්න


ඇගෙ නුවණ දිය නොහැක ඉල්ලන හැමෝටම
සමව සලකමීන් හැම ඇය අහක බලාගෙන
සමහරු ලොකු පඬුරු පුදද්දිත් බැතිබරව
අචලයි සරස්වතිය විමානෙට වැඩියාද

පඬුර එකසිය එකයි වරක් කන්නලව්වට
සියය කපු මහතාට රුපියලක් දෙවියන්ට
ගාන මදි වුනාදෝ සෙනඟෙ මග හැරුනදෝ
විභාගය අසමත්ය දෙවිඳු කළකිරුණදෝ